خانه تکانی به رسم عشاق ...

اگه عاشقی بیا تو ...

غصه هایت که ریخت ، تو هم همه را فراموش کن ...

دلت را بتکان ...

اشتباهایت وقتی افتاد روی زمین ...

بگذار همانجا بماند ...

فقط از لا به لای اشتباه هایت ، یک تجربه را بیرون بکش ...

قاب کن و بزن به دیوار دلت ...

دلت را محکم تر اگر بتکانی ...

تمام کینه هایت هم می ریزد ...

و تمام آن غم های بزرگ ...

و همه حسرت ها و آرزوهایت ...

باز هم محکم تر از قبل بتکان ...

تا این بار همه آن عشق های بچه گربه ای هم بیفتد !

حالا آرام تر، آرام تر بتکان ...

تا خاطره هایت نیفتد ...

تلخ یا شیرین، چه تفاوت می کند ؟

خاطره ، خاطره است ...

باید باشد، باید بماند ...

کافی ست ؟

نه ، هنوز دلت خاک دارد ...

یک تکان دیگر بس است ...

تکاندی ؟

دلت را ببین ...

چقدر تمیز شد... دلت سبک شد ؟

حالا این دل جای " او" ست ...

دعوتش کن ...

این دل مال " او"ست ...

همه چیز ریخت از دلت ، همه چیز افتاد و حالا ...

و حالا تو ماندی و یک دل ...

یک دل و یک قاب تجربه ...

یک قاب تجربه و مشتی خاطره ...

مشتی خاطره و یک " او" ...